Aart-Jan schrijft

Ik ben op kantoor en moet het werk overnemen van een collega. Dat valt nog helemaal niet mee, want het is een moeilijke klus. Ik moet een bepaald soort werkbladen controleren. Dit vereist veel handmatig rekenwerk en daar ben ik niet zo goed in. Even verderop zit mijn chef. Hij geeft sarcastische commentaren.

Als ik op mijn horloge kijk, zie ik tot mijn schrik dat het al na een uur is. Aan het stapeltje gecontroleerde werkbladen te oordelen, zou het veel vroeger moeten zijn. Maar na een uur, dat betekent dat de kantine niet lang meer open is. Ik moet dus nodig een broodje halen.

De standaardroute naar de kantine-voorziening is saai, dus ik besluit een omweg te nemen. Door het bos. Als ik door het bos loop, ben ik onzeker of ik de juiste beslissing heb genomen. Kan ik via deze omweg de kantine wel bereiken en hoever is het?

Ik bereik de bosrand en heb in het algemeen weer een idee welke kant ik op moet. Aan de bosrand word ik lastiggevallen door een venijnig keffend hondje. Dan schrik ik wakker…

Een moderne versie van het aloude koekhappen, daar is het nog wel het beste mee te vergelijken. Aan de helikopter die boven de tuin van mij vader cirkelde, was een lange draad verbonden met een stuk drop daaraan. Het idee was om het stuk drop onder een tak te haken, zodat het zou openspringen en en ik het kon oppakken en opeten. Dat lukte.

Omdat het een dure grap is om een helikopter lang rond te laten vliegen, stapte de filmploeg van RTV Utrecht via een aantal stevige takken op de grond om mijn pa en mij te interviewen. Dat het stuk drop opgehengeld was, moest immers in een reportage worden vastgelegd.

Wij waren nog in nachtkleding gehuld! Snel spoedden we ons naar binnen om nette kleren aan te trekken voor het interview. Maar het aankleden lukte helemaal niet. Ik worstelde met de kleren en ik wist dat de tijd drong. Uiteindelijk had ik m’n kleren aan en worstelend met mijn shirt snelde ik weer naar buiten richting de crew van RTV Utrecht. Pa was inmiddels ook klaar en onderweg.

*De wekker gaat*

Een basis op de maan is een behoorlijk Spartaanse aangelegenheid. Je kunt het nog wel het beste vergelijken met een mijn zoals die gewoon bij ons op Aarde voorkomt. Ik ben getuige van een veiligheidsoefening, waarbij men traint voor eventualiteiten.

In de volgende scene bevind ik me in een enorm complex, het lijkt een beetje op een centraal plein van een modern winkelcentrum. Al dat gedoe over die benauwde, primitieve maanbases is nep! Al jaren zijn er heel luxueuze voorzieningen op de maan.

In de laatste scene van de droom is de maanbasis als bij toverslag vervangen door de setting van de Dorpsstraat in Zeist, ter hoogte van hotel Figi. Met mijn vader en moeder sta ik op de bus te wachten. Maar omdat we de vorige keer met een familielid zijn meegereden kunnen we vandaag de taxi wel nemen.

De taxi die we nemen is een enorme zwarte limousine. Hoewel het een grote auto is, passen alle spullen er maar net in en moet ik een en ander aandrukken om het portier te kunnen sluiten. Terwijl ik het portier probeer te sluiten, maakt de taxi een scherpe draai op de Dorpsstraat. Dan word ik wakker.

En zo bevind je je ineens in een voertuig ten tijde van de tweede wereldoorlog. Ik herinner me niet meer of dit een trein, een auto of een bus was. In ieder geval konden we vanuit dit voertuig goed naar de lucht kijken. Daar vlogen de vliegtuigen af en aan.

Ook exotische types vliegtuigen! Een ervan kwam snel naar ons voertuig toe! Ik wist dat dit een straaljager moest zijn, maar vreemd was dat wel, vond ik. Die bestonden immers in de 2e wereldoorlog nauwelijks nog. Nog vreemder was dat de straaljager die op ons afkwam aankoppelde en ons voertuig met duizelingwekkende snelheid met zich meevoerde. Ik zag de verwrongen gezichten van de bestuurders van ons voertuig, als gevolg van de enorme g-krachten die er optraden.

We kwam uiteindelijk terecht bij een Duitse basis. Wat voor basis is in de schimmen van mijn droom achtergebleven. Wel herinner ik me nog dat we er vrij rond konden lopen en dat er iets wetenschappelijks aan de hand was.

De laatste droomscene voordat ik wakker werd was dat ik met een aantal personen rondom een futuristisch kanon stond. Met dit kanon schoot iemand projectielen af.

In Zeist moet je wezen. Toch? Vriend A. had in ieder geval het busje opdracht gegeven om te stoppen in de buurt van de kruising Laan van Beek en Rooijen en de Arnhemse Bovenweg. Daar zouden wij opgepikt worden. De chauffeur van het busje was een mopperkont. Aangekomen op de rotonde van de genoemde kruising kreeg het busje voorrang van een fietsster, terwijl deze eigenlijk door mocht fietsen. En dan is het wéér niet goed! De chauffeur gaf in mijn ogen onterecht commentaar hierop.

Een stukje verderop zag ik een weiland met koeien. Erg vreemde koeien, omdat deze alleen uit het achtergedeelte bestonden (achterpoten en kont) met een koeienhoofd erop. Dat zie je niet elke dag. Het is jammer dat ik niet tekenen kan, ik zie de vreemde gedrochten nog voor me. Denk een beetje aan een kangoeroe met de ‘striping’ van een koe en uiteraard een koeienkop erop.

Op de kruising Slotlaan Steijnlaan stapte ik uit het busje, op weg naar de bioscoop. De film was al begonnen. Het beeld had een vreemde, vervormde kwaliteit. Een beetje zoals een vlieg de wereld bekijkt door haar facettenogen, maar dan in kleine vierkanten, alsof het beeld via vele duizenden kleine monitoren tot stand kwam. Wat echter de doorslag geef bij het bioscooppubliek om weg te lopen, was het feit dat film in Duitse nasynchronisatie werd afgespeeld.

Ik liep de Steijnlaan op. Daar bleek ik een stukje voor J. te lopen, de vrouw van mijn neef L. Zij had mij niet in de gaten, maar ik haar wel. Ze klaagde dat er geen treinen reden, maar wat een onzin. Ik zag de treinen even verderop immers gewoon rijden. In het midden van de Steijnlaan moest ik via een stijl pad naar beneden een stukje braakliggend terrein op. Daarachter lag de eigenlijke Steijnlaan. De atmosfeer was broeierig. Er was onweer op komst.

Op de een of andere manier komt in mijn dromen vaak het gebied rondom de Utrechtse Beerenkuil in beeld. ‘But not as we know it’… Deze keer werd de omgeving van de Beerenkuil gekenmerkt door een wat desolaat post-industrieel karakter. Daar bekeek ik geïntrigeerd een gevel van een oud industrieel gebouw waarvan ik de letters maar moeilijk kon ontcijferen. Ik meende de letters ‘plastic’ te zien, maar dat was wel een beetje mal voor oude industrie.

Terwijl ik de gevel aan het bestuderen was, zwol in de buurt een behoorlijk geroezemoes aan. Er was weer eens studentenopstand. De leiders van de opstand liepen druk brullend op straat en er was een grote menigte toeschouwers toegestroomd. Ik mengde me ook tussen het publiek en was behoorlijk incognito door het breiwerkje dat ik bij me had.

Nog even later was ik in een gebouw waar de oproerende studenten hun tijdelijk hoofdkwartier hadden ingericht. Lekker incognito door mijn breiwerkje uiteraard. Toen ik het gebouw weer uitstapte werd ik aangesproken door een meisje dat ik kende. Zij vroeg me wat er hier aan de hand was. Ik antwoordde dat ik er niet bij hoorde en dat ze die vraag maar aan een ander moest stellen. Een stukje buiten het gebouw werd ik geholpen door een vriendelijk persoon die mij een uit het breiwerkje gevallen naald overhandigde.

Even verderop trof ik een gigantisch industrieel kasteel. Het deed een beetje denken aan de beelden uit de film ‘Brazil’ van Terry Gilliam. Ik keek omhoog via een misschien wel 100 meter hoge trap. Helemaal aan het einde kon ik het straatniveau zien, de Amsterdamse Straatweg in Utrecht. Ik aarzelde of ik de trap zou nemen of de lift. Het was immers een wat duistere buurt. Uit de lift kwam een persoon. Gelukkig: geen raddraaier of sjappie.

Het gebeurt niet elke dag dat je Tom Cruise op bezoek hebt. Zeker niet in zijn gloriedagen als jonge held in een straaljagerflick! Maar vannacht was het dan zover. Helaas vond de ontmoeting onder bijzondere omstandigheden plaats. Ik zat namelijk in mijn ouderlijk huis op mijn gemak op ‘een zekere plaats’ te doen wat men daar over het algemeen doet. En Tom Cruise moest ook. Nu wil het geval dat ik sanitair gezien niet vooraan heb gestaan bij de vlotterikken, dus over het algemeen wel even nodig heb om af te maken waar ik mee bezig ben. Maar daar stond een vriendelijk lachende Tom mij dus al het toilet uit te kijken. En dat bevordert de stoelgang zeker niet!

Hoe het eea afliep is helaas onbekend vanwege het afgaan van de wekker…

Het is al een tijdje geleden dat ik in de collegebanken zat, maar vannacht was het toch weer eens raak. Vreemd genoeg volgde ik een HBO-opleiding communicatie. Daarover verbaasde ik me in de droom, omdat ik immers een universitaire studie op dat gebied al heb voltooid. Ik vroeg dus af wat de zin was van deze opleiding. Met name ook omdat de studie vrij belastend was en je er bijvoorbeeld ook moest overnachten.

Daar had je Edward, een klasgenoot van de lagere school. Die maakte zich zorgen over zijn aanstaande tripje naar Londen. Daar was hij nog nooit geweest. Dat vond ik behoorlijk verbazingwekkend. Ik stelde hem gerust met de mededeling dat het moeilijkste aan Londen het linksrijdende verkeer is. Maar daar word je in Londen continu aan herinnerd via markeringen ‘look right!’ en ‘look left’ in het trottoir.

Het werd tijd om te gaan slapen. Mijn favoriete plek was linksboven in de collegezaal, waar iemand lag te slapen die ik graag mag. Helaas had een filmcrew mijn favoriete plek ingenomen en het bleek nogal lastig om elders in de collegezaal een plekje te bemachtigen. Alle slaapplekken waren namelijk inmiddels al ingenomen. Vervelend! Tijd om ‘in real life’ wakker te worden dan maar… 😉

De tandarts is niet mijn grootste vriend. Helaas droom ik er ook vaak over. Maar twee nachten geleden vond er wat dat betreft een stijlbreuk plaats en projecteerde ik mijn tandartsangst op een van mijn droomfiguren.

De setting is de woning van vrienden in Frankrijk. Daar pas ik op de zoon in die familie. De jongen kamptmet heftige kiespijn. Daar word ik erg onrustig van en ik wil hem dan ook meenemen naar de tandarts. Daar reageert het kind zeer hysterisch op en ik krijg hem niet mee.

In de volgende droomscene dwaal ik door Chalon-sur-Saône. Zonder de zoon van mijn vrienden. Ik realiseer dat ik hem thuis heb achtergelaten en voel me daar schuldig over.

De setting: een winters landschap met ruige bergen en steil aflopende hellingen. Aan de ene kant een mooi winters landschap, aan de andere kant een nachtmerrie voor iemand met hoogtevrees. De deelnemers: collega J. en ikzelf. Met moeite beweeg ik me voort over een smalle rotspunt met links en recht een diepe afgrond. Collega J. doet er luchtig over. Sterker nog, met een uitbundige lach duikt ze onbekommerd de diepte in!

Dat ze veilig beneden aankomt vermoed ik wel, maar kan ik niet bevestigen. Na deze actie probeer ik nog krampachtiger om niet naar beneden te vallen.

Ja, ik heb hoogtevrees. Ja, het was weer een curieuze droom.