“Ge kunt me de kl*ten kussen”, is in België een gevleugeld gezegde. Mijn kl*ten zijn hier niet gekust, maar wel mijn voeten. De kleine prins op stap…
Hoewel de Britten al een tijdje uit India zijn vertrokken, zijn de statusverschillen in dit land nog groot. Officieel bestaat het kastesysteem niet meer, maar officieus is de gehele omgangscultuur er nog steeds op gebaseerd. Als Westerling lijk ik wat dat betreft op een eiland / ivoren toren te leven, want ik word hier letterlijk behandeld als een prinsje. En soms word ik daar wel eens een beetje verlegen van.
John Peter en Christie, de mensen waar ik in huis woon tijdens mijn verblijf in Trichy, hebben het hart op de juiste plek zitten. Maar feit is feit, zij behoren tot de hogere sociale klassen hier in de stad. En dat merk ik toch wel. Als we uit eten gaan, is dat meestal in de wat betere gelegenheden in de stad. Het personeel buigt voor je als knipmessen en als je eet, wordt elk hapje naar je mond minitieus gevolgd. Het bizarste wat ik wat dit betreft meemaakte, was een restaurant waar een ober na elk hapje dat ik nam, een hapje van de schaal teruglegde op het bord.
Veel winkels waar we komen hebben een soort onzichtbare grens lopen bij de voordeur: alleen toegankelijk voor bepaalde sociale klassen. En ook in die winkels buigt het personeel als knipmessen en volgt elke beweging die je maakt.
De overtreffende trap van deze vorstelijke behandeling beleefde ik afgelopen zondag. John Peter en ik waren uitgenodigd op de lunch van een familievriend. Deze meneer heeft een goeddraaiend bedrijf en organiseerde een grootschalige lunch ter gelegenheid van de opening van een nieuw bedrijfsgebouw. Zijn ogen straalden toen we zijn nieuwe loods betraden. Zonder pardon werd een aantal eters van tafel verjaagd zodat wij konden plaatsnemen. De gastheer persoonlijk viste de lekkerste stukjes eten uit de grote schalen en legde die op het bananenblad dat dienst deed als mijn bord.
Na een copieuze lunch was het weer tijd om te vertrekken. Wat doe je dan? Dan bedank je natuurlijk je gastheer voor deze heerlijke traktatie. Ook wenste ik hem veel succes toe met zijn nieuwe bedrijfshal. Die woorden raakten de juiste snaar, want de man viel op zijn knieën en kuste uitgebreid mijn voeten. Een hartelijke ontvangst kan ik waarderen, maar hier werd ik wel heel verlegen van. Ik had de man wel kunnen uit kunnen leggen dat ik in Nederland ‘slechts’ een gewaardeerd middenmotertje ben, maar ik vermoed dat hij daar niet naar zou hebben geluisterd.
Enfin, het moet niet gekker worden. Maar dat werd het die middag ineens toch wel!
In India wordt hard gewerkt. Nou ja… er worden lange dagen gemaakt en dat zes maal in de week. Maar de zondag is rustdag en dan is er ruimte om leuke dingen te doen! Het personeel van het kantoor waar ik werk, vormt een hecht team. En zowaar vonden ze het een leuk idee om met John Peter en mij een uitje te gaan maken. De bestemming die middag was de Samayapuram Mariamman tempel nabij Trichy. Mijn collega’s hadden al voorspeld dat het druk zou zijn en inderdaad stonden we na een klein halfuurtje rijden in een behoorlijk gestoorde verkeerschaos om het tempelcomplex te kunnen betreden.
Tijdens mijn vakantie en ook hier in Trichy heb ik al verschillende godshuizen bekeken, maar deze tempel was toch wel weer heel apart. Het betrof letterlijk een Efteling voor de ziel. Op weg naar de eigenlijke tempel moest je je eerst door een lange arcade met religieuze souvenirs, kitsch en bedelaars heenworstelen.
Hét moment waar het in deze tempel om gaat, is dat je oog in oog staat met de betreffende godin en dat je een aantal offers geeft. Maar ja, dat wil dus iedereen. En dat betekent… in de rij staan. En daar houden mensen niet van. Sommige pretparken hebben daar een oplossing voor gevonden. Betaal wat extra en je komt vooraan in de rij. En dat gebeurt bij deze tempel dus ook. Voor de minst vermogenden is er de gewone rij. Net zoals bij de Python in de Efteling betekent dat ‘brood mee’. Maar daarnaast kun je kaartjes van 5 roepie, 10 roepie en 25 roepie kopen. Hoe duurder het kaartje, hoe korter de rij. Ons groepje kocht een kaartje van 10 roepie. En dat stond gelijk aan drie kwartier in de rij staan. Mijn lotgenoten keken me soms met verbazing aan. Een westerling in de rij om de goddin Mariamman te ontmoeten, dat komt men hier niet veel tegen. Hoe gedisciplineerd de mensen in de rij ook waren, tegen de tijd dat we de godin naderden, nam de onrust toe. En uiteindelijk werd ik als een biefstuk door een gehaktmolen langs het object van devotie geperst. Met moeite kon ik een banaan en een kokosnoot doneren en wat heilige as bemachtigen om een stipje op mijn voorhoofd te plaatsen. Tien seconden en ik stond weer buiten.Verbouwereerd én weer een ervaring rijker!
