Aart-Jan schrijft

8 juni 2019

Vandaag staat er een wandeling op het programma in het woud rondom Kocevje:

• https://www.wikiloc.com/walking-trails/mestni-vrh-kocevje-30615938

6 juni 2019

Vandaag staat deze wandeling op het programma, vlak over de Kroatische grens:

• https://www.wikiloc.com/hiking-trails/medven-draga-vranjak-vlasic-brdo-cunkova-draga-23479981

4 juni 2019

Vandaag staat de volgende wandeling op het programma:

• https://www.gpsies.com/map.do?fileId=typffevaobuzkvlh

3 juni 2019

AJ gaat vandaag deze track lopen:

• https://www.wikiloc.com/hiking-trails/kotnikova-pot-7239126

31 mei 2019

Vandaag staat er een combinatie op het programma van de volgende wandelingen. Een autorit komt er niet aan te pas, want de eerste route begint gewoon voor mijn deur!

• https://www.gpsies.com/map.do?fileId=glkmhqkeodteygck
• https://www.gpsies.com/map.do?fileId=rjnweavkniamhwwp

30 mei 2019

Vandaag staat er een combinatie op het programma van de volgende wandelingen. E.e.a. afhankelijk van hoe het gaat met mijn nieuwe wandelschoenen…

• https://www.gpsies.com/map.do?fileId=uqbldiqnqnxdvglr
• https://www.gpsies.com/map.do?fileId=qyxstktxeknbkiam

In het grensgebied van Italië en Slovenië.

27 mei 2019

Het is vandaag bukweer, dus geen spectaculaire hikes op het programma. Wel lekker een stukje rijden met de wagen en een paar geocaches zoeken.

26 mei 2019

AJ doet vandaag deze wandeling:

https://www.wikiloc.com/hiking-trails/lepenjica-canyon-hike-19065925

Ik heb een grapje: gebeurt er hier ook maar iets ‘out of the ordinary’, dan komt er een mannetje of vrouwtje aangerend om het te fixen. “De Hoofdjapanner komt eraan!”, roep ik dan. Maar eigenlijk is de naam van deze blog misleidend. Die gaat namelijk over de vele mannen en vrouwen hier die geen Hoofdjapanner zijn.

Wat is de overeenkomst tussen het voormalige Oostblok en Japan? “Een vreemde”, zul je denken. Inderdaad. Laten economie nummer 2 in de wereld en het socialistische Walhalla zich met elkaar vergelijken? Nee natuurlijk. Op één aspect na. Voor alles is hier in Japan namelijk een functie. Het meest trieste geval zag ik vandaag. Een wat oudere man wiens broodwinning eruit bestaat de godganse dag een bord vast te houden dat aanduidt dat je rechtsaf moet voor de parkeerplaats. Service staat hier op nummer 1, meneertje! Zo ging dat ook in het Oostblok. Voor elk kutbaantje werd een functie bedacht. Maar in Oostblokland was het iedereen een biet of je je functie goed uitoefende. Hier in Japan zijn alle baantjes erebaantjes! Zo kwam ik de afgelopen dagen tegen:

• De-krijg-geen-brokstuk-op-je-hoofd-ik-leid-je-veilig-langs-de-bouwplaats-aanwijs-Japanner
• De-ik-prijs-iets-onbegrijpelijks-aan-in-het-Japans-vanaf-een-verhoging-en-het-zeikt-van-de-regen-Japanse
• Ik-houd-een-in/uitgangspoort-van-de-metro-in-de-gaten-maar-niemand-weet-waarom-Japanner
• Als-je-bij-de-ingang-van-een-winkel-bent-word-je-toch-graag-begroet-Japanner
• Ik-druk-mensen-de-lift-in-en-druk-op-de-knop-van-de-45e-verdieping-Japanner
• Ik-druk-mensen-de-lift-in-en-druk-op-de-knop-van-de-2e-verdieping-waarbij-ik-benadruk-dat-mensen-niet-op-de-eerste-verdieping-moeten-uitstappen-Japanner
• Het-lijkt-of-ik-zomaar-een-beetje-voor-me-uitkijk-maar-ik-heb-toch-een-functie-Japanner.

Kampai!

Welterusten… Aart-Jan

Terwijl buiten het landschap voorbijspat met een slordige 300 kilometer per uur denk ik loom terug aan alle ergernissen als Nederlandse forens. Wat zou het heerlijk zijn als Japan Rail de NS overnam en het rigide en überefficiënte vervoersysteem uit het land van de rijzende zon in Nederland zou introduceren.

Eén ritje met de Shinkansen is natuurlijk niet maatgevend voor een dagelijkse impressie als forens in Japan, maar wat we tot nu toe hebben meegekregen van de mores op dit gebied is zeer positief. Aankomst en vertrek van álle treinen, trams en metro’s die we hebben meegemaakt was tot op de minuut nauwkeurig. Op tijd rijden is een erezaak hier!

Nu moet ik er ook bi jzeggen dat Nederlanders vergeleken met Japanse reizigers een zooitje ongeregelde OV-barbaren zijn. Netjes opstellen in rijen hier, niet voor de gele streep gaan staan. Het treinpersoneel leidt het vervoer met een vriendelijke lach en een nette buiging, maar intussen met militaire precisie.

Oei, ff afgeleid. Mount Fuji onthult zich links van ons in al haar pracht! We hebben geluk: het is helder weer en de berg met de mooie besneeuwde top is goed te zien. Maar zoals dat gaat met de hogesnelheidstrein zijn we er 30 seconden later alweer voorbij.

Uiteraard is de vraag of Nederlanders zich met een makke schapenmentaliteit door het OV laten sturen. Geeneens een vraag natuurlijk: dat lukt niet. Ieder land krijgt het OV wat het verdient, nietwaar? Dus ik geniet nog maar even van de Japanese way of travelling: de kans is immers groot dat ik over 2 weken weer sta te chagrijnen bij het vertragingsbericht voor de klerkenexpress naar Den Haag.

Terwijl in Nederland de nacht onderweg is, hebben wij de bus al gepakt op weg naar Beppu. Het is moeilijk voor te stellen dat we alweer een week op pad zijn, de tijd gaat snel.

Japan blijft verwonderen, dat was al vanaf dag 1. De naar Nederlandse begrippen ongekende hoffelijkheid (zijn Japanners ooit chagrijnig?), verbaasd om je heen kijken als in de periode voor de kleuterschool omdat je geen syllabe begrijpt van alle reclame- en andere borden.

Wat is me nu van deze week het beste bijgebleven? Eigenlijk vind ik ‘t het leukst om om een bankje of terrasje te gaan zitten om te kijken hoe de Japanners hun ding doen. Wat ik zodoende allemaal zag:

• Een Japanse meneer die een kat uitliet alsof het een hond was
• Over honden gesproken: het is de mode om de blaffertjes hier in de prachtigste dekjes te steken. Maar Fido met een roze Hello Kitty dekje aan, dat kan écht niet
• Hoewel de Japanse vrouwen me wel bevallen, verbaas ik me over de onelegantheid van hun schoeisel. Brekebenend banen de knapste meisjes zich een weg door het leven gestoken in veel te ruime schoenen
• Pachenko spelen. Dat Japanners graag een gokje wagen wisten we natuurlijk al. Maar Pachenko is echt heel vreemd. Het spel wordt gespeeld in immense gokhallen, waar onbegrijpelijke dingen gebeuren met duizenden metalen balletjes. De gemoederen worden opgehitst met oorverdovende muziek, gebliep en gepingel. Ik maak er nog wel een filmpje van.
• De toiletten. Zo hightech heb ik ze nog nooit meegemaakt. Ze lijken nog het meeste op de commandostoel van Kapitein Picard op de Enterprise (Startrek). Met ingebouwde douche en droger zorgen ze ervoor dat je brandschoon het toilet weer verlaat. Van achteren dan zeg maar. Oh ja, je kunt ze ook nog gewoon doortrekken

Zo, nu maar weer eens gaan genieten van de culinaire geneugten die Japan te bieden heeft!

De setting: een klaslokaal. De plek: het Nagasaki Atoombommuseum. Een fragiele, vermoeid ogende bejaarde man zit voorin het klaslokaal achter het tafeltje. Het is meneer Yoshiro Yamawaki. Hij was 12 toen op 11 augustus 1945 boven Nagasaki de atoombom ontplofte. In hakkelend Engels vertelt meneer Yamawaki zijn verhaal. Over een mooie zomerdag in de vakantie. Over zijn vader die zoals elke ochtend vertrokken was naar het centrum van Nagasaki waar de fabriek gevestigd was waar hij werkte. Over het feit dat zijn broer en hij toevallig net naar de achterkant van hun huis waren gegaan toen een felle lichtflits ineens de omgeving veranderde in de hel op Aarde. Die achterkant van het huis was hun redding; de schokgolf en de hitte raakten hen niet.

Tevergeefs wachtten de jonge Yoshiro en zijn broer tot hun vader zou terugkeren van de fabriek. Toen deze de volgende ochtend nog geen teken van leven had gegeven gingen de twee op pad voor een van de moeilijkste tochten van hun leven.

Meneer Yamawaki vertelt met broze stem over de verschrikkingen die zijn broer en hij tegenkwamen op weg naar het centrum van de stad. Openhartig en tegelijkertijd afschrikwekkend is hij over het moment dat ze het stoffelijk overschot van hun vader vinden vlakbij de fabriek. De verlammende schrik als uit de mond van hun vader lintwormen als gevolg van het inferno hun weg naar buiten zoeken. De vruchteloze poging om op de plek des onheils hun vader te cremeren.

Het vredespark in Nagasaki met de monolieth die het ‘ground zero’ weergeeft van de plek waar fat boy ontplofte, geeft een vredige en met het mooie weer en kersenbloesem zelfs vrolijke indruk. Toeristen staan er keuvelend stil bij de verschrikkingen die er kennelijk, maar voor het oog onzichtbaar hebben plaatsgevonden.

Het verschrikkelijke verhaal van meneer Yamawaki is een indringend ooggetuigenverslag dat de hele gebeurtenis van lang geleden in een klap verandert van een paragraaf uit de geschiedenisboeken tot een levendig tableau vivant dat gisteren had kunnen plaatsvinden. Met een brok in mijn keel en een traan in mijn ooghoek buig ik diep voor meneer Yamawaki waarna ik muisjestil het klaslokaal verlaat. Buiten waaien de lentepluisjes loom door de lucht. Langzaam maar zeker keer ik terug in de wereld van vandaag.

Op de Duitse zender is een briljant programma als je niet slapen kunt: ‘Die schönsten Bahnstrecken Deutschslands’. En als je geluk hebt zelfs ‘Die schönsten Bahnstrecken der Welt’. Wat gebeurt er in een dergelijk televisieprogramma? Eigenlijk niets. En dat maakt het zo geschikt voor een slaaparme nacht.

Je zet een camera in de cabine van de machinist, zet ‘m aan en draaien maar. Je kijkt naar het hypnotiserende schouwspel van een voorbijzoevend landschap, met onderaan het scherm de eindeloze rails. Zo ben ik wel een aantal keren wakker geschrokken op de bank.

Op dit moment trekt het landschap van Siberië aan me voorbij op mijn personal entertainment system. Want ook op dit moment kan ik de slaap niet vatten. Met een soort tentstokken sloten de stewardessen de schuifjes voor de ramen, omdat het buiten al licht is, maar de Nederlandse en de bioklok nog echt nacht aangeven. Ik heb geprobeerd een film te kijken, een interessante maar toch langzame BBC-radiodocumentaire te luisteren over de millenniumbug en heb er nog een wijntje bij gepakt. Maar deze ‘long haul flights’ landen niet goed bij mij: ik staar gewoon nog voor me uit, terwijl de Japanners om mij heen met hun pantoffeltjes aan en oogmaskers voor toch echt de indruk wekken een slapie te doen.

Maar ach… ‘Die schönsten Flugstrecken der Welt’ fascineert wel. Ik ga er nog wat aandachtiger naar turen en hoop straks wakker te schrikken als de captain aankondigt dat we de landing hebben ingezet naar Narita International Airport…

Over ongeveer precies een week is het zover, de wielen van de Japan Airlines Boeing raken de grond van Narita Airport, Tokyo. Dan begint er een groot avontuur, waarvoor ik de gehele maand april heb ingeruimd. Business & Pleasure in Japan!

Die ‘pleasure’, daar gaat het allemaal mee beginnen. Goede vriend André en ik gaan een mooie reis maken door het zuiden van Japan. Om voor een relaxte kennismaking met het land te zorgen, gaan we lekker met een groepsreis mee. Onze keuze is gevallen op een reis van Koning Aap. Het belooft een mooie afwisseling te worden van steden (Nagasaki, Kyoto en Tokyo zijn enkele highlights), maar er is ook voldoende ruimte voor een ‘off the beaten track’ belevenis met tripjes naar vulkaangebieden en hoogvlaktes. En uiteraard hopen we uitgebreid van het bloesemseizoen te gaan genieten!

Het ‘business’ element bestaat uit de studiereis die ik mag maken voor mijn werkgever. Ik noem het ‘business’, maar uiteraard is dit ook ‘pleasure’. En hoe!

Nu internet, locatie (nauwkeurige plaatsbepaling per GPS) en met name de verbinding tussen deze twee meer en meer gemeengoed wordt op mobieltjes, wordt het voor Romae hoog tijd om op de ‘band wagon’ te springen en bezig te gaan met mobiele content. Omdat men in Japan natuurlijk al gebruikt wat wij misschien pas over drie jaar in onze broekzak hebben, is een verlenging van de vakantie in Japan een voordehandliggende keuze. Dat vindt mijn werkgever gelukkig ook!

Dus op naar het land van de theeceremonies. Het land van de hightech. Het land van bruten die huishielden in de tweede wereldoorlog. En het land dat tientallen jaren lang een exclusieve en bijzondere handelsband had met Nederland.

De vakantie is in zicht… Drie weken naar Zweden staan er op het programma. Rust, ruimte, natuur en blonde dames uiteraard. 😉

Internet gaat mee op vakantie. Want als je je Facebook niet om de paar uur ververst, wordt je virtueel doodverklaard las ik op verschillende online bronnen ‘die het kunnen weten’. Toen ik dat zag, verbaasde ik me er ineens over hoezeer het internet mijn leven beheerst, er onlosmakelijk mee verbonden is. Alle vakantievoorbereidingen vonden plaats via internet. Leuke plekjes spotten om een ‘stuga’ (huisje) te huren via reissites en de community van google earth. Ticket boeken (prijzen vergelijken!), auto huren, routes uitstippelen via de kleinste wegen in de TomTom.

Het idee dat internet deze keer écht meegaat op vakantie via een betaalbaar pakket voor mobiel internet in het buitenland, geeft me een rustig gevoel. Ook in vlekjes op de kaart als Lilla Edet en Gamleby is mijn derde oog er nu helemaal bij en er is vast een ‘buienradar.se’ om te kijken of het een dagje musea of een dagje wandelen wordt. Toch jammer, dat stiekem kijken of er een open netwerkje is om even te mailen of het nieuws van thuis te scannen was ook wel spannend. Maar op je beurt moeten wachten in een smoezelig, duur internetcafé met een oneindig trage verbinding is ook niet alles.

Hoewel ik met milde spot mezelf onder de loep neem en zie hoe ik met al die elektronica als een halve cyborg de wereld doortrek, zal ik niet snel deelnemen aan een tv-programma waar ik mijn online bestaan voor een periode zou moeten staken.

Online bén ik en zal ik voor de rest van mijn aardse bestaan ook wel blijven. Beste vrienden, ik ga er even tussenuit. Zoals je niet is het niet onmogelijk dat we elkaar nog even treffen op Hyves, Facebook of ….com, in ieder geval in het najaar weer ‘in het echt’!