Aart-Jan schrijft

Ken je ze? Dromen die regelmatig terugkeren? Een van de thema’s die bij regelmatig langskomen is mijn studie. En dan met name dat ik die nooit zou hebben afgerond. In mijn droom verbaas ik me daar altijd weer over. En neem ik me voor om bijvoorbeeld die collegereeks te volgen die nog ontbreekt om mijn doctoraal te halen.

Zelfs de middelbare school komt nog wel eens langs in de vorm van het eindexamen. Daar zit je dan als volwassene in een serieuze baan en je overweegt om weer in de middelbare schoolbanken plaats te nemen om tóch dat eindexamen maar eens te halen. De bottleneck daar is het vak wiskunde. Inderdaad niet mijn grootste succes destijds.

Gelukkig hangen alle diploma’s veilig en succesvol behaald aan de muur. Waarom dan toch deze faalangst? Wat wil mijn onderbewuste me daarmee vertellen?

Iedereen weet dat Chinezen wel van een gokje houden. Merkwaardig wordt het als deze activiteit plaatsvindt op het Centraal Station van Utrecht. En niet in het verborgene, maar gewoon in het openbaar hoor.

De speeltafels staan opgesteld aan de Jaarbeurszijde in de stationshal. Chinezen gekleed in wat ik zou willen omschrijven als maffia-achtige kleding spelen er verschillende spellen. Uiteraard worden er tosti’s gegeten. Dat doen Chinezen immers graag tijdens het gokken.

De setting: Cambridge de nacht van nieuwjaar. De omstandigheden: een rusteloze slaap na een gezellig tiengangendiner en natuurlijk te laat naar bed en de nodige drankjes. Daar ga je vreemd van dromen!

Op Utrecht centraal staat een trein klaar met als eindbestemming Noord-Korea. Hij staat op het punt om te vertrekken, maar ik móet nog even snel aan boord om een van de passagiers het rode boekje te overhandigen van de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-il. Dat lukt nipt. Evenwel blijkt deze dame andere plannen te hebben. Want terwijl de trein al in beweging is, besluit ze om de reis naar Noord-Korea niet te aanvaarden, maar uit de trein te springen. Waar ik klaarsta om haar op te vangen.

Inmiddels is Utrecht centraal getransformeerd tot een meer Koreaanse setting. Waar de tocht heengaat is onduidelijk, maar de Noord-Koreaanse vluchtelinge en ik verlaten snel het stationsterrein. Al snel komen we aan bij een steile helling. Ik aarzel (hoogtevrees) om naar beneden te klimmen via de iele trap naar de bodem daar ver beneden, maar mijn metgezel is al met de afdaling begonnen. Ik besluit om de omslachtigere maar minder steile route maar te nemen, die voert langs overblijfselen van militaire installaties zoals bunkers en vele onduidelijke betonnen constructies.

En dan word ik weer wakker. Jammer! Ik had graag gezien waar we waren terechtgekomen!

Vriendin en dichter V heeft een tijd gewoond in een wat mindere buurt in Utrecht-West. Nooit gedacht dat de woningen in die buurt qua uiterlijk zouden lijken op de portiekflatjes in een soortgelijke buurt in Hilversum die inmiddels onder de slopershamer zijn gesneuveld. Nooit gedacht dat FS., de partner van V., ooit eens zou samenwonen met zijn vriendin. Nooit gedacht dat ik er bij in zou trekken. En nooit gedacht dat ik de tweelingbroer van mijn overleden vriend F. er zou aantreffen.

Toch kwam ik met mijn fiets via de steeg achter in deze vrijstaande portiekflat terecht. V. en FS. waren niet thuis, maar de tweelingbroer van F. wel. Die was wat verstoord door mijn komst, want stond net op zijn gemak en sigaretje te roken. Ik had een plekje gekregen op de middenverdieping, dat wilde hij nog wel kwijt.

Voor de woning stond een soort cactusboom. Kennelijk de geëigende toegangsweg tot de middenverdieping, want ik klom er zonder pardon in op weg naar mijn onderkomen. Kansloze onderneming, want ik kwam al snel vast te zitten in de hechte prikkeltakken.

Einde droom

De dood en schoepraderboten, dat zijn wel heel verschillende thema’s om in een nacht van te dromen. Toch was het vannacht zover. Alles begon redelijk onschuldig met een proefvaart met een miniatuur schoepraderboot in een vijver. Niet dat de tocht nu helemaal zonder kleerscheuren verliep, want de schoepen waren gemaakt van riet. Niet echt praktisch zo bleek, want na enige aanraking met de beplanting in de vijver was het uit met de vaarpret.

De dood waar ik melding van maakte was overigens niet in dezelfde droom. De setting was een desolate woning in een afbraakbuurt. Daar woonden een oom en tante van mij. Onbegrijpelijk zou je zeggen, maar zo gaat dat in dromen. Terwijl we een beetje aan het kletsen waren kreeg mijn oom de mededeling dat een goede vriend van hem was overleden. Daarop brak hij in huilen uit. Gelukkig was zijn zoon er ineens om hem te troosten.

Het volgende droombeeld dat ik me nog herinner is dat ik in de wijk verwonderd om me heenkijk en me erover verbaas dat mijn familie in zo’n trieste omgeving moet wonen.

Hierna wekker en weer terug naar de realiteit van alledag.

Lekker in de tuin zitten bij je vader op een lome zomerdag. Niets lekkerder dan dat toch? Mijn vader is een fan van vliegtuigen dus er ontstaat enige opschudding als er een gele dubbeldekker in het luchtruim verschijnt. Die draait niet ver boven onze hoofden vrolijk rondjes.

En dan ineens met een behoorlijk geraas landt het vliegtuig in de tuin! Daar blijkt ineens een zandpad met redelijk druk autoverkeer doorheen te lopen, dus dat ligt ineens op z’n gat. En daar staat ‘ie dan: een glanzend gele dubbeldekker bij mijn pa in de tuin.
We vragen ons nog af hoe die daarvandaan ooit weer kan vertrekken, want daar is te weinig ruimte voor. Maar dat onthult mijn droom helaas niet.

Een orthopedische behandeling te moeten ondergaan is al geen pretje. Maar als je vanaf de operatietafel ziet dat de chirurg een experimentele behandeling op je los gaat laten wordt het helemaal griezelig. Mijn grote tenen werden in een apart soort tape gewikkeld. De chirurg verzekerde me dat deze behandeling al meer plaatsvond en ik er niet voor gek mee zou rondlopen. In de volgende droomscene bevind ik me op een station en zijn niet mijn grote tenen, maar beide handen in de experimentele tape gewikkeld. Om mij heen zie ik inderdaad anderen die ook ermee rondlopen.

Ook in dromenland vannacht een conversatie met mijn Romae-collega’s Henk en Matthijs. Matthijs is vier dagen op vakantie geweest naar Thailand en zit er een beetje vermoeid bij. Henk lacht en plaatst de opmerking: “Ja, het valt niet mee om tussen de vakanties door nog wat werk te plannen”.

Wat hebben een bloedende hond en een Dakota met elkaar te maken? Beats me, maar ze figureerden beiden in mijn droom van afgelopen nacht. De bloedende hond lag op de bank bij iemand in huis. De Dakota (verderop in de droom of in een andere droom dezelfde nacht) kan ik nog wel verklaren. Dat móet het vliegtuig zijn geweest waar mijn vader en ik in gevlogen hebben voor diens 75e verjaardag.

Apart in deze droom was dat ik me kennelijk buiten het vliegtuig bevond en we akelig op een heuvel afvlogen. Hoe het is afgelopen herinner ik me niet meer, maar volgens mij zijn we succesvol de heuvel overgekomen. Nipt, dat moet bijna wel.

Helaas zijn bovenstaande herinneringen fragmentarisch. De komende tijd wil ik me wat meer concentreren op die fascinerende wereld van dromenland. Hopelijk kan ik het gedroomde dan in wat meer detail aan de blog toevertrouwen.

Sweet dreams!

Gisteren liep ik met een vriendin naar het station. Ergens in Amsterdam. Het was wel gezellig volgens mij. Wat me wel een beetje verbaasde, was dat ze af en toe een beetje naar rechts neigde (ik liep links) en aparte geluidjes voortbracht. Oh… een mondharmonica!

Nu ik dit in de gaten had viel het me pas op. Iedereen speelde op een mondharmonica! Sommigen in stealth mode, zoals mijn vriendin. Sommigen gewoon lekker open en bloot. Tetteren maar!

Het was immers wereldmondharmonicadag op 29 oktober! Hoe kon ik dat nou vergeten zijn?

Aart-Jan kieriewierie? Nee hoor, gewoon weer ’s een aparte droom gehad

Vannacht gingen er in dromenland weer eens wat mensen dood. Ook vielen er kiezen uit. Raar als die zo los in je mond bungelen dat je ze er met een eenvoudige beweging zó uit kan halen.

Het bruiste dus weer eens goed onder de hersenpan. De dood en uitvallende tanden en kiezen zijn regelmatig terugkerende thema’s in mijn dromen. Daar word je niet vrolijk wakker van.

Gelukkig waren er de afgelopen nacht ook leuke beelden, want ondanks de klimaatverandering buiten, was het sneeuwerig en glad binnenshoofds! Ik droomde dat ik lekker glibberend op de fiets op weg was… waarnaartoe weet ik niet. Waarom weet ik ook niet. Wel dat de stad (Utrecht?) verstild was, donker en dat de maagdelijk verse sneeuw helder afstak onder het schijnsel van de straatlantaarns terwijl ik er fietste. Mooie poëtische beelden