Aart-Jan schrijft

In en om het weeshuis

Deze dag staat volop in het teken van activiteiten in en om het weeshuis. Met enige hulp van dorpskinderen en lokale werklieden voltooien Sven en Leo de fundamenten voor de kleuterschool. Als alles nog lukt, worden volgende week met stenen en beton de fundamenten gestort en is de eerste fase van het project afgerond. Verder sporten, knutselen en genieten de weeskinderen en veel andere kinderen uit de omgeving er lustig op los.

Dan vergeet je weleens de tijd. Voeg daaraan toe dat je ook niet aan zaklampen hebt gedacht en dat de weg na de hoosbuien van gisteren modderig en glad is. Dat is een recept voor mislukking. Want donker in Chawolo is pikkedonker. Elektriciteit en verlichting is er dus niet. Het wordt een glibberige wandeling op de tast en voor sommigen levert het een onvrijwillig modderbad op. Toch komt iedereen weer veilig in het guesthouse aan.

Een verregende dag

Het is regentijd en dat blijkt. De vrijdag is een bijna volledig verregende dag. Voor de gravers van de fundamenten van de kleuterschool is dit een zegen. Met een beetje regen is dit minder zwaar dan onder de brandende zon. Heleen en Paul komen vandaag aan in Entebbe en rijden dan door naar Chawolo. Daarvoor hadden ze geen betere dag kunnen uitkiezen, want de overvloedige regenval maakt de rit naar Chawolo een behoorlijke uitdaging. Slippende wielen en glibberen… Paul vindt het een leuke roaler coaster, maar chauffeur Patrick en Heleen worden er een beetje stil van.

Chawolo op de digitale snelweg

Communicatie is essentieel voor een organisatie als CDHope. Het weeshuis is immers afhankelijk van giften. Omdat Chawolo op zo’n afgelegen plek ligt, is telefoneren en internetten er een behoorlijke uitdaging. Als Tim en Wilma hun internetdongel via een verlengsnoer over de muur van hun huis heen gooien, hebben ze heel af en toe een snelle internetverbinding. Dit is eerder uitzondering dan regel. Met de volgende groep mensen die afreist zorg ik er dan ook voor dat er een signaalversterker meegaat naar Chawolo, die ervoor kan zorgen dat Tim en Wilma niet van die toeren hoeven uit te halen, maar gewoon vanuit hun huis goed kunnen bellen en internetten. In ons geconnecte Nederland is vaak onbegrip waarom er vanuit Chawolo zo weinig wordt gecommuniceerd. Maar ik snap nu wel waarom en hopelijk kan ik dus binnenkort iets van die frustratie wegnemen.

’s Middags ga ik samen met Wilma, Joëlle, Maaike en Albert (medewerker van het weeshuis) boodschappen doen in Tororo. Ook vandaag is de hobbelige weg weer een behoorlijke uitdaging. In verschillende shops en op de markt moeten we voor de komende 4 dagen voor 10 monden boodschappen doen. De jeep van CDHope zit dan ook tot de nok toe vol als we weer richting Chawolo vertrekken.

Knutselen en dorpsbezoek

’s Ochtends is het een drukte van jewelste bij het weeshuis. De dames organiseren knutselactiviteiten en spelletjes voor de kinderen, Sven en Leo leggen de eerste hand aan de fundering voor de kleuterschool en Henk is driftig in de weer met het plaatsen en verankeren van de korfbalpalen.

’s Middags staat er een bezoek op het programma naar enkele kleine gemeenschappen in de buurt van Chawolo. Het weeshuis, de woning van Tim en Wilma en het gastenverblijf staan in schril contrast met de leefomstandigheden van de bevolking hier. De meeste mensen hier wonen onder eenvoudige omstandigheden in lemen hutten. We worden vriendelijk ontvangen door de mensen in hun kleine gemeenschappen. En meteen wordt duidelijk dat er onder die vriendelijke glimlachen veel leed schuilgaat. Malaria eist hier z’n slachtoffers en na ongelukjes die in Nederland makkelijk te verhelpen zouden zijn raken mensen hier voor het leven gehandicapt. We ontmoeten bijvoorbeeld een man die na een partijtje voetbal geblesseerd raakte en niet goed behandeld werd. Nu kan hij nauwelijks meer lopen en zijn vrouw bewerkt het land om nog iets van een inkomen zeker te stellen. Verder leven de mensen hier van dag tot dag. Is de verhouding regen/zon goed en is de oogst rijk, dan hebben de mensen hier het goed. Doen de elementen niet lekker mee, dan is het leven hier zwaar.

De eerste dag in Chawolo

Wakker worden met bergen op de achtergrond en savannevlakte nabij is een bijzondere ervaring. Vandaag gaan we een eerste kijkje nemen bij het weeshuis. Dit veilige thuis voor 7 weeskinderen staat middenin de gemeenschap. Als we activiteiten organiseren staan er binnen de kortste keren tientallen kinderen voor je neus. De volwassenen zijn wat gereserveerder, maar vinden het toch ook wel leuk om te zien wat we allemaal voor de kinderen doen.

Het terrein bij het weeshuis is omvangrijk en er is ruimte genoeg voor nog veel meer activiteiten. Hoog op de wensenlijst staat een kleuterschool en een administratiegebouw. Een compleet gebouw construeren in twee weken is onmogelijk, maar Leo en Sven hebben het plan opgevat om in ieder geval de fundering te voltooien, waar dan later het kleuterschooltje op gebouwd kan worden. Samen met Tim wordt een geschikte plek uitgezocht, paaltjes worden de grond ingeslagen en de contouren van de kleuterschool worden al snel duidelijk. Het is voor de heren nog een behoorlijke opgave om aan de slag te gaan. Het is namelijk ongewoon warm voor het regenseizoen.

’s Middags ga ik met Tim en Henk naar Tororo, de dichtstbijzijnde stad. Henk heeft vanuit Nederland korfbalmanden meegenomen en hij wil bij het weeshuis korfbalpalen in de grond slaan zodat er gespeeld kan worden. Een oudijzerhandel beschikt over de juiste materialen om korfbalpalen te construeren. Met een westerse ogen onbegrijpelijke inefficiëntie worden de palen op ingenieuze wijze in elkaar geklust. De werkzaamheden duren dusdanig lang dat we pas laat weer uit Tororo richting Chawolo vertrekken. Een enorm onweer barst los en het wordt snel donker. Over de slechte zandwegen is het zo een avontuurlijke rit terug. Maar de missie is geslaagd en de kinderen van Chawolo kunnen binnenkort korfbal gaan spelen.

Aankomst in Oeganda

Als het maandagochtend vroeg licht wordt, is vanuit de raampjes van het vliegtuig het landschap van Oeganda zichtbaar. We zijn er dan toch eindelijk echt gekomen. Hoewel we waren gewaarschuwd om verspreid langs de douane te gaan met onze grote hoeveelheid bagage, zijn de formaliteiten op het vliegveld van Entebbe heel relaxt. Enige probleem is dat 2 koffers blijken te zijn achtergebleven in Londen. Met een beetje geluk zijn die vrijdag in Oeganda en kunnen Heleen en Paul ze meenemen als ze hier aankomen.

In de aankomsthal staat Leo te wachten. Hij heeft er al een week Oeganda opzitten en ziet er al behoorlijk verafrikaanst uit. Ook chauffeur Patrick staat klaar. Het hele gezelschap neemt plaats in een busje en we vertrekken richting Kampala om boodschappen te doen voor de eerste dagen. Buiten de raampjes van de bus trekt een soort kaleidoscoop aan mensen, kleuren en indrukken voorbij. Na twee korte nachten lijkt het alsof we in een droomwereld zijn aangekomen. De contrasten tussen rijk en arm zijn groot, zo blijkt als we na een slagboom terechtkomen in de meest luxueuze supermarkt van Kampala. Hier is alles te koop. Hoewel het een beetje dubbel voelt om hier de boodschappen te halen, is het wel praktisch om voor een groep van 8 mensen goed in te slaan. Chawolo ligt namelijk op het platteland van Oost-Oeganda en daar is zeker niks te koop. Volgeladen met mondvoorraad en koffers met mooie spulletjes gaan we via Jinja richting Tororo. Ergens in de buurt van Tororo worden we opgewacht door Tim van het weeshuis in Chawolo. Hij wijst ons de weg naar het afgelegen dorpje. Over een hobbelige zandweg/pad met overal zwaaiende, nieuwsgierige mensen langs de weg komen we uiteindelijk in Chawolo aan. We verblijven hier in een guesthouse vlakbij Tim en Wilma die het weeshuis leiden. Twee slaapkamers met in totaal 10 slaapplekken, een woonkamer/keuken en sanitair; voor deze omgeving ongekend luxe faciliteiten.

Gelukkig hoeven we de eerste avond in Chawolo niet te koken. Wilma heeft spaghetti voor ons gemaakt die gretig naar binnen gaat. Het installeren van de klamboes gaat wat onwennig. Het idee van 1 klamboe per stapelbed blijkt niet te werken. Na enig gehannes is iedereen klaar voor de nacht.

Onverwacht een dagje Londen

Na een kort nachtje in een overigens prettig luxe hotel maken we van de nood een deugd. Omdat het vliegtuig naar Entebbe pas om 20.45 vertrekt hebben we heel de dag om Londen te verkennen. Dus in plaats van de hektiek van Kampala staan ineens Big Ben en Buckingham Palace op het programma. Om het lot niet te tarten vertrekken we op tijd naar het vliegveld. Vanaf nu gaat alles goed en vertrekken we op tijd richting Entebbe. Een lange nachtvlucht begint.

Op weg naar Oeganda

Een voor een druppelen de deelnemers aan de Permondo-expeditie naar Oeganda binnen in de vertrekhal van Schiphol. Het is eindelijk zover! We zijn klaar om af te reizen naar het verre Chawolo in Oeganda. Met 3 koffers per persoon vanwege het speciale missionaristarief waarmee we kunnen vliegen, is het reisgezelschap een indrukwekkend gezicht. Na het voltooien van de formaliteiten en een hapje eten stappen we in het vliegtuig. Via Londen Heathrow vliegen we naar Entebbe.

Maar als iedereen in het vliegtuig naar Heathrow zit en het cabinepersoneel zenuwachtig heen en weer begint te lopen is al snel duidelijk dat er iets aan de haak is. Bij de landing blijkt een wiel beschadigd te zijn en het is onzeker of we kunnen vertrekken. Als iedereen het vliegtuig moet verlaten is wel duidelijk dat we de overstap naar Entebbe die avond niet gaan halen. Uiteindelijk vliegen we pas na 12 uur richting Londen. En om half vier ’s ochtends storten we vermoeid in een bed van een hotel nabij Heathrow. Een dag vertraging is ons droevig lot.

Feesten en fietsen

Op Google Earth had ik de locatie al bekeken, ergens in Amerika. Of het een kantoren- of woongebied was kon ik het op het online platform niet ontdekken. Toen ik er uiteindelijk aankwam, bleek het een verlaten kantorenlocatie te zijn waar illegaal feesten werden georganiseerd. Ik had een enorme halachtige plek verwacht, maar in werkelijkheid was het eigenlijk wel een knusse plek. Na een tijdje kwamen er veel mensen aan met de auto en de motor. Tijd om weg te wezen.

In dezelfde stad als de feestlocatie stond ik klaar met de fiets, iemand opwachten. Ondanks de blauwe lucht sneeuwde het gedurende ongeveer een minuut als een gek. Ik denk wel zo’n twintig centimeter sneeuw. Mijn reisgenoot kwam aangefietst. Hij verbaasde zich over de hoeveelheid sneeuw, zeker toen ik hem vertelde dat binnen de minuut was neergedaald.

Tijd om naar het werk te fietsen. Dat voel nog niet mee. Gekscherend zei ik tegen mijn fietsmaatje dat Amerika kennelijk al net van die verwarrende Vinex-locaties heeft als Nederland; altijd verdwalen. Voor ons fietste een scholiere op een rode omafiets. Volgens mijn fietsmaatje moesten we haar maar volgen als we ooit de Vinexwijk uit wilden komen. En verdraaid, zij wist alle tussendoorpaadjes en uiteindelijk kwam na een hachelijk stukje manoeuvreren over een plank over een sloot de uitgang van de Vinexwijk in zicht.

Ik ga op reis en ik neem mee…

In oktober ga ik met collega’s van mijn werkgever Liquimondo 2 weken naar Chawolo in Uganda. Wij gaan daar meehelpen met activiteiten voor een weeshuis. We mogen 2 koffers extra per persoon (!) met spulletjes meenemen voor de weeskinderen  en andere jonge bewoners van Chawolo. De koffers zijn er bijna allemaal al, maar de inhoud is er nog niet!

Hieronder vind je een lijst met spullen waar de beheerders van het weeshuis expliciet om gevraagd hebben. Heb je materialen die je aan ons mee kunt geven, laat het dan svp weten aan Aart-Jan, per e-mail of op 06-30343816. Dan maken we een afspraak voor ophalen of langsbrengen (centrum Utrecht). Namens de jongste inwoners van Chawolo alvast hartelijk dank!

• Lakens
• Antiworm-pillen
• Dik stoepkrijt
• Kleurpotloden
• Kleurboeken
• Gekleurd papier
• Verf (waar ook mee gevingerverfd kan worden)
• Vouwblaadjes
• Klei
• Prikpennen en prikkussentjes en materiaal
• Duplo

Ook andere spullen zijn in overleg uiteraard welkom. En als je een bedrijf kent dat materialen wil sponsoren of goedkoop wil verkopen horen we dat ook graag.

Achtergrond

We gaan naar een weeshuis dat is opgericht door de organisatie Child’s Destiny of Hope. Niet zomaar, maar via het MVO-programma ‘Permondo’ van Liquimondo. Op deze manier kunnen we via onze werkgever iets goed doen in het verre Chawolo!