Aart-Jan schrijft

Beste jongere,

Het is 15 juli 2008. Ik heb een leuk weekeinde gehad. Ik heb alles gedaan wat jij niet meer mag of kan. Dat begon al op woensdagavond. Met een van een verbrandingsmotor voorzien voortuig dat fossiele brandstof gebruikt (in mijn tijd heette dat een ‘bus’), ben ik naar het station gereisd. Het station is een plek waar heel veel mensen samenkomen die reizen van een plek waar ze niet willen zijn naar een plek waar ze niet aan willen komen. Vreemd eigenlijk als je er goed over nadenkt, maar zo gingen die dingen in 2008.

Enfin, vanaf dit zgn. station ben ik in 40 minuten naar Schiphol gereisd. Toen lag daar inderdaad nog een vliegveld ja. Misschien woon jij wel op een voormalige startbaan! Zo’n luchthaven was destijds een merkwaardig overslagpunt voor reizigers. Omdat de samenleving in de greep van terroristen was, werd er alles aan gedaan om bomaanslagen en ander leed te voorkomen. Nagelknippertjes en flesjes water mochten niet mee op reis. En hoewel het communisme in 2008 zo’n beetje wel was afgeschaft, moest ik op Schiphol toch overal lang in de rij staan.

Tsja, beste jongere van 2082, daarna gebeurde er toch iets waarvan jouw generatie zou moeten gruwen. Zodra de vliegtuigmotoren startten werden er miljoenen trilobieten- en pleistocenen plantenlijkjes de lucht ingeblazen. De lúcht? Inderdaad, dat spul waar jij nu adem van haalt. Daar zijn we namelijk goed in, in 2008, het verbranden van antiek spul.

Vanuit het vliegtuig kon ik goed neerkijken op de wereld van toen. Voorzover het oog reikt linten van betonnen paden (snelwegen noemden we dat; plekken waar mensen in individuele fossiele brandstofverbrandertjes gezellig samen stilstaan in zgn. files).

Ik heb een leuk weekeinde gehad. Op de plek waar ik heen ging is nog veel natuur te vinden. Echte natuur en niet het surrogaat dat jouw mamma en pappa jou tonen op je holoscherm. In 2008 zijn er nog plekjes waar je lekker kunt dwalen en je alleen op de wereld kunt wanen.

Kind van 2082, ik benijd je niet. Sterker nog, ik ben blij dat ik nu leef en niet dan. Zoek in je database het woord Kooyanisqatsi eens op. Dat is een woord uit de indianentaal Hopi. Dan weet je wat ik bedoel. Er is ook een mooie film van uit 1982. Die heb ik gisteren weer eens bekeken en ik was weer onder de indruk. Voor jou hoop ik dat we de boodschap serieus hebben genomen en ik wens je oprecht een leuk leven daar in het verre 2082.

Op het moment dat Oranje zich de EK uit blunderde ontstonden aan de borreltafel goede ideeën. Net was het nieuws van de volledig elektrische auto tot ons doorgedrongen. Dan wil ik er ook wel één. ’s Nachts opladen via de windgenerator op het dak van mijn appartement en daar gaan we weer 300 kilometer voor noppie. Maar ja, als je eens verder wilt dan die actieradius moet je out of the box denken. Tien minuten moeten wachten op een volle accu bij een vulstation duurt me te lang. Maar dankzij Van Basten en zijn mannen is de oplossing gevonden.

Die oplossing is niet nieuw, integendeel, die wortel hangt al voor onze neus. Daarvoor moet je naar Arnhem. Daar rijdt sinds jaar en dag de trolleybus. Hoe? Juist, met een bovenleiding. Slimme studenten hebben al eens een lelijke eend van een elektromotor voorzien en reden gratis door Arnhem.

Een bovenleiding boven elke straat in Nederland is wat vergezocht, maar als je snelwegen ervan voorziet zijn we al een heel eind. De volledig elektrische auto heeft een actieradius van 300 kilometer. Iedereen rijdt weleens op de snelweg, dus dan kan de pantograaf van de elektrowagen omhoog en opladen maar. Natuurlijk moet er een goed facturatiesysteem in de auto’s komen, maar er zijn ongetwijfeld slimme koppen die daarvoor een oplossing bedenken.

Was getekend 24 juni 2008 door Aart-Jan van Amerongen. Het intellectuele idee van deze uitvinding ligt bij de Blogschrijver. Overheid, als u dit briljante idee overneemt geef ik u graag mijn banknummer! Ik schrijf immers niet om vliegen te vangen! 😉

Liefhebbers van de geëvolueerde rolschaats opgelet. De grootste skeelerbaan van Nederland komt in Utrecht. Vanochtend kon ik vanuit de trein de vorderingen van de aanleg goed volgen. In tegenstelling tot veel infrastructurele wensen is dit namelijk geen luchtkasteel.

Uiteraard heb ik het over de verbreding van de A2 naar vijf banen. Stel je voor, vijf banen, vijf banen terug. Dat zijn er dus in totaal 12 als je de vluchtstroken meetelt. Als je een plaat voor je hoofd hebt, vraag je je nu natuurlijk af wat deze breed uitgemeten blikridderbaan met skeeleren te maken heeft. Nou, je hoeft geen kristallen bol te hebben om dat te kunnen zien. Een paar blokjes om en je weet het.

Je reisdoel is het dichtstbijzijnde benzinestation. En kijk daar eens naar het prijzenbord. Valt het kwartje nu? Het is niet onwaarschijnlijk dat de brandstofprijs dit jaar de 2,50 euro overschrijdt en de 3-eurogrens staat in 2009 zeker op het programma. Twee van de vijf rijbanen kunnen dus eigenlijk al meteen gereserveerd worden als fietspad en skeelerbaan. Als het autoverkeer nog verder afneemt door de prijsstijgingen kunnen we het teer uit de overbodige rijbanen gebruiken om oliederivaten te destilleren. De toekomst ziet er dus rooskleurig uit: lekker skeeleren en fietsen op ruim bemeten rijbanen, áls je met een auto moet in twintig minuten aankomen in Amsterdam en ook het milieu is ons dankbaar.

Of… Het zal toch niet… Laat de automobilist zich die nu nóg die kar niet uitjagen en staan binnenkort al die tien rijbanen vol met blik? Waarschijnlijk wel hé? Liever een potje Olvarit minder voor junior dan een kilometertje minder met de wagen. Jammer, heel jammer.

Posted by Aart-Jan at 1:29 AM 0 comments

Labels: sonja bakker dieet utrecht centraal cctv

Goed geregeld

Na een korte sprint had ik dan toch de trein nog gehaald. Stipt om 7.29 uur klonk het fluitsignaal en reden we weg. Nu nog een plekje zoeken, dat is natuurlijk altijd een uitdaging. Ik zag gelukkig nog een vrije plaats en maakte aanstalten om te gaan zitten. “Meneer, kunt u niet lezen?” klonk het bars. Ik keek even rond en ja natuurlijk, dit was het treinstel uitsluitend voor mensen boven de 1.80 meter. Dan maar verderop kijken. Ik passeerde de wagons voor mensen zonder tas, passagiers met een Nokia-telefoon en de gelukkigen met de juiste kaart hadden plaatsgenomen in het reizigersgedeelte speciaal voor reizigers met een maand- of jaarkaart. Uiteindelijk, ik smokkelde toch een beetje, vond ik helemaal in de punt van de trein een plekje in het portaaltje voor mensen met niet-zwarte sokken.

We wonen in een land dat aan elkaar hangt van regeltjes. Voor alles wat je kunt bedenken staat wel iets vast. Met enig zweten denk ik nog terug aan het theorie-examen voor het rijbewijs. De beeldtaal op de weg is overweldigend en soms verwarrend. Wie z’n heil gaat zoeken in de Nederlandse natuur komt er helaas ook bekaaid vanaf. Als je al een gebied vindt waar geen artikel 461 van het wetboek van strafrecht geldt (verboden toegang) dan nog is de toegang strikt geregeld. Vind je iets dat op een pad lijkt, dan is het nog maar afwachten of je een wandelpad treft, een paardentracé, een weg voor paard én wagen, een track voor mountainbikers, nordic walkers of gewone fietsers. Wee je gebeente als je een ‘verkeerd’ pad betreedt, de legitieme gebruikers helpen je er wel aan herinneren dat je niet goed zit. En over regeltjes op het werk waarbij met name de ongeschreven exemplaren notoir zijn, begin ik maar geeneens!

Natuurlijk kunnen we niet zonder regels en regeltjes. Maar ontloop ze gewoon eens. Of interpreteer ze op je eigen manier en maak een statement! Succes en in ieder geval lol gegarandeerd.

De vrouw tegenover me keek argwanend naar mijn schoenen. Dúrf eens een opmerking over mijn sokken te maken!!!

Mijn videocamera is kapot. Hij zegt dat de lensdop er nog opzit, maar die is er toch echt af! Gelukkig wordt de camera gratis gerepareerd. Maar daarvoor moet je wel naar Mijdrecht. Als je geen auto hebt, dan pak je de bus. Verbaas je: je kan dus met de bus naar Mijdrecht vanuit Utrecht. Voor de liefhebber: lijn 140 richting Uithoorn.

En zo kwam het lieve lezers, aan het einde van de warmste meimaand sinds bijna een eeuw, dat ik met een dooie videocamera in mijn tas met lijn 140 rechtstreeks de apocalyps inreed. Die begint namelijk als je Utrecht in westelijke richting verlaat en eigenlijk houdt ’t nooit meer op.

Wie Utrecht kent, vermoedt nu wel dat ik het over de vele bouwwerkzaamheden rondom de Domstad heb. Het is echt bizar. Je denkt ‘Mijdrecht, een mooi ritje door het groene hart van Nederland’. Vergeet het maar. De bus verlaat via westelijke richting Utrecht, slingert door de nieuwbouw van De Meern en Vleuten (Leidscherijn voor intimi) en gaat dan een stukje via de A12 richting Loosdrechtse plassen. En zo beleefde ik het lelijkste halfuurtje sinds mensenheugenis. Eén en al bouwput. Opengebroken wegen, halfafgemaakte bruggen, spoor- en snelwegen. Braakliggende terreinen die langzaam terugveroverd worden door snakkende struikjes en grasjes op de niet aflatende expansiedrang van de Randstad.

Als je kokervisie hebt is er niets aan de hand. Een enkel mooi boerderijtje of toefje authentiek groen is er wel. Maar niet links, rechts of erlangs kijken hoor! Want dan is het feest meteen afgelopen.

Daar in die bus 140 heb ik serieus overwogen om meteen mijn emigratiepapieren maar in te vullen, wég van dit apocalyptische schouwspel. Maar wel eerst mijn videocamera ophalen als ‘ie gerepareerd is.

Wanneer je als gedetacheerd webredacteur bij ‘de mensen thuiskomt’ maak je natuurlijk van alles mee. Berucht is het woud aan afkortingen waarmee je geconfronteerd wordt als je start.

Bij de overheidsorganisatie waar ik op dit moment werk maken ze het nog bonter. Daar is namelijk het gebruik van de Nederlandsche taal grondig op de schop gegaan. En zo rol ik van de ene in de andere verbazing tijdens lunches en met name vergaderingen.

Zo worden dagelijkse gebeurtenissen DAGdagelijkse gebeurtenissen. Hoewel ik niet voor een overheidsorganisatie in de luchtvaart werk, zijn termen uit deze branche zeer populair. ‘Hoe we dat gaan aanvliegen’ is een uitdrukking die ik ook elders hoor. Maar hier worden deelnemers aan vergaderingen ook nog eens op ‘gelijke vlieghoogte’ gebracht. Een vergadering wordt besloten met ‘nabranders’. Ok, de juiste vliegtuigterm is ‘naverbrander’, maar je moet toegeven dat het er erg op lijkt.

Maar dan de gaatjesneus. Dat is me er eentje! Maar wat voor eentje? Een kwaaie, dat staat vast. Als je dat predikaat eenmaal te pakken hebt, wordt het tijd om je op een heel verschillende vlieghoogte te begeven! Gelukkig ben ik een HGL’er met ATP-bevoegdheden!

Vandaag toch eens een mooie primeur. Een blogje dat op (voor mij althans) op de manier van de toekomst geschreven is. Gaat het dus niet zozeer om de inhoud van dit verhaaltje? Natuurlijk ook wel, maar kenmerkend vind ik de manier waarop het totstandgekomen is. Lekker onderweg in de trein namelijk. Is dat zo bijzonder dan? Iets in de trein schrijven kan toch al tijden? Ja, dat is zeker waar. Maar voor mij is het een interessante ontwikkeling, waar ik veel mogelijkheden voor zie.

Mijn beroep is webredacteur. Leuk, uitdagend, vernieuwend, maar ook soms hopeloos ouderwets. Ik heb een beroep waar locatie op zich geen rol zou moeten spelen. Geef mij een computer en een internetverbinding en ik ben klaar. Maar ik heb nog nooit zoveel gereisd voor mijn werk als de afgelopen jaren! Bizar eigenlijk.

Daarom vind ik het dan ook zo leuk om in de trein op mijn laptopje met mobiel internet dit stukje te tikken. Het kan namelijk prima, werken waar en wanneer je maar wilt. Van 90 treinminuten per dag kan je op die manier prima zeker de helft gebruiken voor werkzaken en dat maakt het reizen naar een andere plaats voor je werk alweer een stuk aantrekkelijker, bijvoorbeeld door extra inkomsten of minder uren maken op de locatie waar je heen moet.

Het is de kant die we volgens mij onherroepelijk opgaan in Nederland. De wegen raken voller en ook de trein gaat niet altijd even vlot meer. Ook al wil je wel, is het vaker stilstaan dan rennen geblazen. Heerlijk toch als jij al werkuren aan het maken bent terwijl anderen die perse om half negen op kantoor moeten zijn zuchten in de trein die door een ‘wissel- en seinstoring’ maar niet verder wil?

Eén van de dingen die ik de komende tijd op mijn werkgebied wil onderzoeken, is het creatief omgaan met mensen, middelen en locaties. De starre werkplek op kantoor van zo-tot-zo laat: dat is een archaïsch werkbeeld waar we maar eens vanaf moeten. Dat zal bij veel werk- en opdrachtgevers een belangrijke mentaliteitsomslag vereisen. Maar uiteindelijk wordt iedereen daar volgens mij beter van.

Lees je dit blogje en denk je “hee, ik heb wel ideeën om mobiel werken te bevorderen en wil weleens hierover sparren”, meld je dan via mijn Hyves en wie weet kunnen we samenwerken aan de ontwikkeling van webredacteur (of andere functies waar dit goed zou kunnen) tot een nóg innovatiever beroep.

Lekker kannenpoeken eten in de Vage Luursche. Als hier je mondhoeken van opkrullen heeft het zin om verder te lezen, want deze blog gaat over woordgrapjes. Als kind vond ik het al leuk om met taal te spelen. De oudste bewaarde uitspraak is “lot ep!” Sinds dat moment was het hek van de dam.

Het leven kan ik je verzekeren, is veel leuker als je speelt met de taal terwijl je kijkt naar de dingen om je heen. Een lantaarnpaal wordt een pantaarnlaal, dus bus halen de hus balen en van een tuktuk kun je maken… vul zelf maar in. Een rondje lopen? Een londje ropen. Wel eens een ejtsak amesac langs de weg gezien? Je tante Nan wordt ‘nante Tan’.

Een saaie dag op het werk wordt vanzelf weer levendig. Ik wil even met je sparren, ik wil speven met je arren. Ga je mee lunchen… ga je lee munchen? De chef is boos, de bef is choos

Bekijk de dag met andere ogen, maak ook eens een goordwrapje! Daar heb je KPN echt niet noor vodig.

“Sneeuw gevallen in de Ardennen”. Triomfantelijk stond dat op nu.nl. Heb jij weleens sneeuw gezien? In Nederland? Misschien ben je op wintersport geweest waar ‘sneeuw’ met van die grote blaaskanonnen de piste op wordt geblazen. Maar da’s geen sneeuw natuurlijk.

De beste witte herinnering voor mij is van rond 1978. Ja, toen was ik er al! Stapels sneeuw, gewoon in de tuin en op straat. Verkeer dat vaststond, sneeuwpret op school. Donkere dagen door sneeuwval. Op je plaat gaan als je je naar buiten begaf, een mysterieuze witte wereld buiten.

Vandaag was het even wit in het Utrechtse. Een korreltje hagel uit een diepzwarte lucht! Hoera! Maar sneeuw in de Ardennen. Daar kan ik niet aan tippen. Een kabinet kunnen ze er niet samenstellen, maar een witte wereld hebben de zuiderburen definitely op ons voor!

Vanochtend heb ik toch maar eens even naar het CBS gebeld. “U wordt zo spoedig mogelijk geholpen”. Tsja. Maar inderdaad had ik na drie keer doorverbonden te zijn de juiste persoon aan de lijn. Mijn vermoedens werden bevestigd: er zijn geen singles meer in Nederland. “Meneer, u heeft het volledig bij het rechte eind”, vertelde de vriendelijke ambtenaar me. “Inderdaad zijn er geen singles meer in Nederland. Vinexwijken met jonge gezinnetjes kan ik u in overvloed leveren.”

Daar was ik niet in geïnteresseerd. Ik wist genoeg. Want ik had het best bewaarde geheim van Nederland ontrafeld! Er wordt genoeg over gesproken: singles. Er zijn ook websites voor. Relatieplanet, Parship, noem maar op. Maar ik zíe ze niet, al die singles! Zíjn ze er eigenlijk wel? Nee dus!

In mijn werk kom ik in veel verschillende organisaties en natuurlijk ‘scout’ ik zo’n nieuwe organisatie op potentiële dates. No way. Niks, noppes, nada. Keurig allemaal getrouwd, samenwonend, gezinnetje. Ook in de trein is het goed singles zoeken. Daar hoor je continu: “Waar ben je nu? Ik zit in de trein. Ja. Ja, ik doe nog wel wat boodschappen”. Niet single. Geen enkele single!

Nee mensen, ik weet genoeg. Ik ga het Guinness book of records bellen om te vertellen dat… ik de laatste single ben!