Thuiskomen
september 14th, 2017Deze dag besloot ik om eens een andere weg te nemen naar mijn huis. Normaal gesproken ligt de ingang van mijn woning aan een rustig straatje, nu was het een Centre Pompidou-achtige omgeving met de nodige drukte.
In de wirwar van roltrappen, liften en trappen probeerde ik de juiste opgang te vinden voor toegang naar mijn appartement. Dat lukte niet en ik dwaalde af. Daarom besloot ik om terug te keren naar het centrale gedeelte van complex waar mijn appartement kennelijk ineens deel uitmaakte.
Iets voor mij zag ik mijn manager I. lopen, die volgens mij op weg was naar een koffiebarretje. Om in het centrale gedeelte te geraken moest ik afdalen via een geavanceerde transportband. Maar die werkte niet vandaag. Daarom gleed ik naar beneden als met een glijbaan. Ik maakte me enige zorgen dat het niet te hard zou gaan, maar het ging goed.
Onder aangekomen bleek het eindpunt van mijn glijtocht een koffiebarretje. Mijn manager zag ik niet meer, wel mijn oud-collega van Romae, J. Ik schrok, want ze zat in een rolstoel. Met haar deels geamputeerde armen hielp ze me van de glijbaan af. Tegen de barista verontschuldigde ik me, omdat ik alleen in zijn koffiebarretje terechtkwam omdat ik via de glijbaan naar beneden moest. Toen ik J. nader bestudeerde zag ik dat ook haar benen geamputeerd waren. Ik weet dat J. suikerziekte heeft en schrok ook hier erg van. J. had haar stiefdochter S. bij zich als begeleidster. Ik keek beiden aan en brak in tranen uit, omdat ik het zo erg vond voor J.
Ik schrok wakker met natte ogen en moest even goed bijkomen van deze droom.