Gerrit van Amerongen
mei 25th, 2013Na de verhuizing kwam er een notitie tevoorschijn die mijn vader heeft geschreven over zijn broer Gerrit. De notitie is helaas niet voltooid. Hieronder kun je lezen wat mijn vader schrijft over zijn broer.
“Gerrit van Amerongen, 18 jaar, moest zich in 1943 melden bij het arbeidsbureau in Utrecht om verplicht tewerkgesteld te worden in Duitsland. Voorheen werkte hij bij de SOLA-fabriek in Zeist. Hier werd bestek gemaakt.
Hij was werkzaam op de afdeling waar de spullen werden verchroomd, verzilverd, etc. Ik kan me hiervan herinneren dat hij vaak ziek thuis was. Hij had dan last van eczeem-uitslag vooral op zijn handen en armen door contact met zuren e.d.
In 1943 was het in Nederland al niet zo goed gesteld meer met eten, drinken enz, vooral voor een opgroeiende jongen van 18 jaar. Hij was nog nooit van huis geweest en moest nu naar een vreemd land vertrekken. Hoe dat precies is gegaan weet ik niet meer precies. Bekend is dat hij op een bepaalde dag is vertrokken naar Berlijn vanaf het station Utrecht Lunetten, dat destijds in gebruik was door het Duitse leger.
De brieven die wij in die tijd ontvingen uit Berlijn Spandau zijn helaas niet meer te vinden. Wel kan ik me herinneren dat hij het zeer zwaar had daar in den vreemde. Hij werd tewerkgesteld in de Arado vliegtuigfabriek in Spandau. Hier is mij helaas niet veel meer van bekend. Ik ben eea te weten gekomen door het lezen van verschillende boeken die hierover geschreven zijn.
In de zomer van 1944 is Gerrit een keer met verlof naar huis gekomen. Ik kan me nog herinneren dat hij zich eerst ging uitkleden in de schuur waarna de kleren werden gewassen en hij ook zichzelf ging wassen. Ik had begrepen dat ze in het kamp in Spandau erg veel wandluizen hadden. Ook kan ik me herinneren dat Gerrit een vreemde lucht bij zich had. Waarschijnlijk van ontsmettingsmiddelen ofzo.
Na enige weken is hij toen weer vertrokken. Er werden namelijk sancties gezet op niet terugkeren van verlof en dat betrof maatregelen tegen achtergebleven mede-arbeiders en familieleden in Nederland.”