Aart-Jan schrijft

Kledingverkoop en schoolbezoek

Ook de maandag is weer een drukke dag. Zoals bekend mocht iedere deelnemer aan de reis 2 koffers extra meenemen met spullen voor Chawolo. In die koffers zat onder andere veel kleding. Die wordt vandaag verkocht in de kerk waar we gisteren een dienst hebben bijgewoond. Om half tien vertrekt een bonte stoet aan koffers en Liquimondomedewerkers richting de zeer alternatieve outlet. Hoewel de verkoop pas om 11 start, zijn er al heel wat kooplustige dorpelingen aanwezig als we aankomen. Snel de goederen uitstallen en een systeem bedenken om de verkoop ordentelijk te laten verlopen. Voorheen mondde de verkoop namelijk nogal eens uit in een wanordelijke toestand. Leo en Sven bewaken als geboren securitymedewerkers de ingang. Steeds laten zij groepjes van 10 mensen binnen, die dan in relatieve rust de kleding van hun gading kunnen uitzoeken. Relatief, want buiten de kerk bemoeit Jan en alleman zich met de kledingverkoop. Luidruchtig worden gevraagde en ongevraagde koopadviezen gegeven en sommigen proberen via alternatieve manieren de kerk binnen te komen. Maar: we zijn streng en sturen het illegaal binnengedrongen kooppubliek naar de achterkant van de rij wachtenden. Birgit en Wilma beheren de kas. Uiteindelijk heeft de verkoop bijna 500.000 Oegandese Shillingen opgebracht, zo’n 120 euro. De opbrengst van de kledingverkoop is voor het weeshuis.

’s Middags staat er een excursie naar een lagere school op het programma. Omdat Tim en Wilma het druk hebben, heeft Sven de primeur om ons per 4-wheel jeep naar de school te rijden. Een paar moedige collega’s lenen bij het weeshuis een fiets en gaan zo via de slechte zandweg op pad. Bij de school krijgen we een rondleiding. Er zijn aparte voorzieningen voor kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking. Zo ontmoeten we verschillende dove en gehandicapte kinderen. Na de rondleiding worden alle kinderen van de school bijeengeroepen voor een assembly. Na een formele introductie van het schoolhoofd vertellen we wat over Nederland en mogen de kinderen ons vragen stellen. Zo vragen ze Paul welke vakken hij heeft op school en hoe lang hij er met de fiets over doet om op school te komen. Dat duurt vijf minuten vertelt Paul. Een schril contrast met een van de jongens van de school die elke dag een uur heen en terug naar huis moet fietsen. Op de vraag wat ze later willen worden, horen we van de kinderen beroepen als onderwijzer, jurist, dokter en piloot langskomen.