Vannacht was ik even in Cuba. Dat herkende ik aan het feit dat ik een Amerikaanse oldtimer bestuurde. Verder leken de straten waarin ik rondreed me wel goed te passen bij Havanna. Dát ik in een voorwereldlijke auto rondreed in dit Midden-Amerikaanse land verbaasde me vreemd genoeg niet. Maar dat is wel vaker in een droom.
Ik droom namelijk regelmatig over het rijden in een auto. Het verbindende element bij deze droomvariant is vrijwel altijd dat ik de controle over de rit dreig te verliezen. Bijvoorbeeld achteruit een sloot inrijden en de rem doet het niet.
Ook in Havanna verging het me niet anders, met dit verschil dat ik er de fun wel van inzag. Het was namelijk de bedoeling dat ik op een parkeerplaats zou parkeren nabij een groot plein, om daarna een hapje te gaan eten in een restaurant.
Maar ook al remde ik tot de bodemplaat, ik karde steeds de ingang van de parkeerplaats voorbij, nam even verderop met gierende banden de bocht en reed een aantal blokjes om de parking heen. Uiteindelijk reed ik dan maar rechtdoor, waarna ik vreemd genoeg wel kon stoppen voor een rood licht.
Daar was het mijn ongeduld met de Havaanse politie-agent die het verkeer er stond te regelen dat ik met gierende banden wegreed en een relatief nieuw uitziend stuk autobaan op stoof.
De rit eindigde omdat ik na het nemen van een bocht in een bouwput van een metro terechtkwam en oncontroleerbaar naar beneden denderde over het tracé in de sporen waar de rails gepland waren. Tijdens de rit brokkelde de oldtimer om mij heen af en de rit eindigde in een bos, waar ik verbaasd tot stilstand kwam met restanten automobiel die nog om mij heendwarrelden.