september 26th, 2013
In Utrecht aan het Janskerkhof ligt café Hofman. Ik kom er regelmatig. Voor een drankje en hapje zoals dat heet. In mijn droom gaat het er wat anders aan toe…
Op de bovenverdieping van Hofman (in het echt is die er niet) zit ik met vriend A. biertjes te drinken aan een grote houten tafel. A. staat bekend om zijn aanstekelijke, gierende lach en ook vanavond klinkt die voluit. Het is tijd voor een nieuw biertje en ik ga op weg naar de bar, die op de benedenverdieping is. Ik daal een grote majestueuze trap af.
Op de benedenverdieping is het aardedonker en ik zie aanvankelijk geen hand voor ogen. De benedenverdieping is erg ruim opgezet, als een concertzaal. De enige verlichting is op het podium en daar zit Erica Terpstra. Ze is zich aan het voorbereiden op deelname aan een evenement. Ze kijkt naar mij. Ik maak sussende gebaren, sorry voor het storen Erica!
In het donker vind ik de bar en bestel voor vriend A. en mij een Chouffe-bier.
Volgende scene
Ik ben in mijn kinderslaapkamer op de Schaepmanlaan in Zeist, de ouderlijke woning. Het is ’s ochtends vroeg en ik ben wakker geworden. Ik realiseer me dat er iets niet klopt. Aart, mijn vader, is er niet. Bovendien is het vreemd dat ik in een gemeubileerde kamer slaap besef ik. Want het huis is toch leeg en mijn vader is toch dood?
Met dit besef word ik echt wakker.
mei 29th, 2013
Word jij wel eens geroerd door een website? Niet vaak vermoed ik (op een website over snoezige jonge katjes na ;-). Maar als je mee mag werken aan project met de naam ‘Touch’ wordt het een ander verhaal. Zo’n project speelde bij de gemeente Den Haag. Daar mocht ik een groot aantal webpagina’s van de website www.denhaag.nl optimaliseren voor gebruik op mobiele ‘touch’ devices.
Pionieren in gemeenteland
In 2009 heeft de website van de gemeente Den Haag al een ingrijpende metamorfose ondergaan. De gebruiker centraal stellen was het motto. Zo moet het natuurlijk altijd gaan, maar de kloof tussen theorie en praktijk blijkt altijd weer hardnekkig.
In 2013 ziet de gemeente zich geconfronteerd met een steeds grotere groep mensen die informatie raadpleegt via mobiel, bijvoorbeeld via smartphone en tablet. De statistieken liegen niet wat dat betreft, ook de gemeentewebsite wordt bekeken op iPhones en Android tablets. Daarom optimaliseert de gemeente Den Haag haar website voor mobiele apparaten. Met zo’n drastische aanpak is zij de eerste. Hopelijk volgen er meer gemeentes!
Geen technisch trucje
Voor mobiel geoptimaliseerde websites zijn er meer. ‘Adaptive’ en ‘responsive’ zijn de toverwoorden. Als communicatieman zie ik dat met lede ogen aan. Dezelfde content aanbieden in een aangepast jasje is slechts een deel van het verhaal. Een webpagina die goed smoelt op je iPhone, maar waar je je een ons swipet naar onderaan de pagina waar eindelijk de informatie staat die je zoekt, vind ik niet echt geoptimaliseerd voor mobiel.
Dat vindt de gemeente Den Haag ook en daarom is het goed dat we elkaar gevonden hebben. Tijdens het project Touch heb ik op basis van statistieken de meest geraadpleegde pagina’s alsmede alle loketproducten van de gemeente (een melding doen, een paspoort aanvragen) inhoudelijk aangepast aan de behoeften van de mobiele gebruiker. Voorbeeldje. Het is mooi weer, je bent in het park en bedenkt dat je verkoeling wilt zoeken in een zwembad. Wil je je op je iPhone dan eerst door een woud aan foto’s en promomateriaal worstelen? Nee natuurlijk. Korte intro, openingstijden en route-informatie, daar gaat het om. En voor je het weet lig je heerlijk in het zwembad.
De moraal van het verhaal
Wil je voldoen aan de eisen van de tijd? Ga dan niet klakkeloos over op mobiel met een toepasselijke template. Kijk ook kritisch naar je content. Welke content heeft je doelgroep nodig op mobiel? Wat zijn de gebruiksmomenten dat je klant de smartphone pakt om jouw informatie te bekijken? Misschien is alleen een subset van alle informatie op je website relevant om aan te pakken. Dan kan je volstaan met die subset te optimaliseren. Scheelt jou tijd en je mobiele bezoeker frustratie. Zoals de bezoekers van www.denhaag.nl als binnenkort de mobiele templates worden gekoppeld aan de content die ik heb geoptimaliseerd.
Jouw websitecontent optimaal aanpakken voor mobiel? Neem contact op met mij voor de mogelijkheden.
mei 25th, 2013
Na de verhuizing kwam er een notitie tevoorschijn die mijn vader heeft geschreven over zijn broer Gerrit. De notitie is helaas niet voltooid. Hieronder kun je lezen wat mijn vader schrijft over zijn broer.
“Gerrit van Amerongen, 18 jaar, moest zich in 1943 melden bij het arbeidsbureau in Utrecht om verplicht tewerkgesteld te worden in Duitsland. Voorheen werkte hij bij de SOLA-fabriek in Zeist. Hier werd bestek gemaakt.
Hij was werkzaam op de afdeling waar de spullen werden verchroomd, verzilverd, etc. Ik kan me hiervan herinneren dat hij vaak ziek thuis was. Hij had dan last van eczeem-uitslag vooral op zijn handen en armen door contact met zuren e.d.
In 1943 was het in Nederland al niet zo goed gesteld meer met eten, drinken enz, vooral voor een opgroeiende jongen van 18 jaar. Hij was nog nooit van huis geweest en moest nu naar een vreemd land vertrekken. Hoe dat precies is gegaan weet ik niet meer precies. Bekend is dat hij op een bepaalde dag is vertrokken naar Berlijn vanaf het station Utrecht Lunetten, dat destijds in gebruik was door het Duitse leger.
De brieven die wij in die tijd ontvingen uit Berlijn Spandau zijn helaas niet meer te vinden. Wel kan ik me herinneren dat hij het zeer zwaar had daar in den vreemde. Hij werd tewerkgesteld in de Arado vliegtuigfabriek in Spandau. Hier is mij helaas niet veel meer van bekend. Ik ben eea te weten gekomen door het lezen van verschillende boeken die hierover geschreven zijn.
In de zomer van 1944 is Gerrit een keer met verlof naar huis gekomen. Ik kan me nog herinneren dat hij zich eerst ging uitkleden in de schuur waarna de kleren werden gewassen en hij ook zichzelf ging wassen. Ik had begrepen dat ze in het kamp in Spandau erg veel wandluizen hadden. Ook kan ik me herinneren dat Gerrit een vreemde lucht bij zich had. Waarschijnlijk van ontsmettingsmiddelen ofzo.
Na enige weken is hij toen weer vertrokken. Er werden namelijk sancties gezet op niet terugkeren van verlof en dat betrof maatregelen tegen achtergebleven mede-arbeiders en familieleden in Nederland.”
mei 22nd, 2013
Een schroevendraaier. Een huurfiets. Een Garmin GPS-ontvanger + fietsstuurhouder. Een memorecorder. Een smartphone. Een fototoestel. Een beetje conditie. Heel veel zin!
Dit waren de basisingrediënten waarmee ik op een koude, maar mooie voorjaarsochtend middenin het Groningse plaatsje Bourtange klaarstond voor een pittige fietstocht. Voor de lol? Ja, zeker voor de lol. Maar de missie was serieus: een mooie fietstocht maken rondom het historische plaatsje Bourtange. Niet voor een boekje, maar heel modern voor de route-app om stad en provincie Groningen te promoten.
Thuis in Utrecht had ik me al goed ingelezen over de omgeving en had ik nauwkeurig de stafkaarten bekeken van Bourtange en omgeving. Zodoende had ik me al een goed beeld gevormd van hoe de fietsroute eruit moest komen te zien. De opdrachtgever had verder al haar wensen aangegeven. Hoe lang mocht de fietsroute worden? Welke plaatsjes mochten er niet in ontbreken? Hoewel ik vaker dit soort routes maak, is het altijd een feestje om de GPS-houder op de fiets te schroeven, de Garmin te starten en te beginnen met het optekenen van de route.
Natuurlijk is een route ontwikkelen leuk. Maar een route ontwikkelen is met name met een andere en scherpe blik de omgeving in je opnemen. Er leiden twee fietspaden naar het volgende punt. Welk pad is het mooist? Daar kom je alleen achter als je allebei de paden verkent. Onderweg is veel te zien. In de rugzak zaten talloze folders, lokale reisgidsjes en notities met tips. In de GPS had ik al globaal gemarkeerd waar alle bezienswaardigheden onderweg ongeveer moeten zijn. Nu moest ik erachter komen waar de bezienswaardigheden precies zijn! Want de mensen die over een paar weken met de app op pad gaan willen niet vermoeid worden met speurwerk, maar met duidelijke aanwijzingen hoe zij op de mooiste manier de mooiste bezienswaardigheden kunnen bereiken!
En zo wordt een fietstocht van 40 kilometer al snel 70 tot 80 kilometer. Zijpaden verkennen, een kwartier speuren naar dat bijzondere monumentje, een fietspad dat ineens lijkt te zijn verdwenen. Verder speurde ik onderweg naar andere zaken die een fietstocht aangenamer maken. Bijvoorbeeld door te markeren waar picknickbankjes staan en bij welke horeca je banden kunt plakken of je elektrische fiets kunt opladen. Dat maakt een fietstocht via een app compleet.
Aan het einde van de dag kon ik de GPS-ontvanger met voldoening uitschakelen. In het apparaat zat een schat aan informatie. Op kantoor in Utrecht heb ik vervolgens alle informatie gesorteerd en geëxporteerd naar het app-platform van marketing Groningen.
april 17th, 2013
Dromen over de dood zijn over het algemeen niet zo prettig, maar vannacht kreeg mijn dood een vreemde twist. Het was duidelijk dat ik dood was of snel dood zou gaan. Maar bij de pakken neerzitten, dat zat er niet in. Ik ging op zoek naar een ‘host’, een lichaam waarin ik verder zou kunnen leven.
Het geschikte lichaam vond in de zandbak van een speeltuin in de vorm van een peuter. De transitie verliep probleemloos. Ik leefde nog/weer! Maar ik zat wel in het lijf van een peuter, met alle beperkingen van dien. Met mijn volwaardige verstand kon ik het nog maar deels ontwikkelde brein en lijf van het ventje nog helemaal niet goed besturen! Met die frustratie werd ik wakker. Wat zou het dromenuitlegboek hierover te melden hebben?
oktober 11th, 2012
Het voormalige postkantoor aan de Neude in Utrecht staat vol met tafels en stoelen. Inderdaad de typische examensetting. Toch is er geen examen vandaag. Versnipperd over de grote imposante ruimte zitten verschillende mensen in stilte te werken.
Samen met mijn oud-klasgenoot van de basisschool E. en nog iemand anders zit ik in een zitje aan de rand van de gigantische examenruimte. We kletsen een beetje. Ineens is er wat röring! Nicht J. komt met een vriendin naar ons toegelopen en roept uitbundig “ik ben dronken”! Ze gaan even verderop zitten. De vriendin van J. kijkt me met lodderige pretogen aan en zegt: “Inderdaad gaat het niet helemaal goed hè, met je tanden?”
De conciërge die de orde moet bewaren geeft oud-klasgenoot E. een pak met koekjes en zegt met een knipoog “Geef Aart-Jan er ook maar een, dat heeft hij wel verdiend”.
mei 10th, 2012
maart 19th, 2012
In het tijdschrift ‘Kunst en wetenschap’ van herfst 1996 publiceerde ik een artikel over de supercomputers van destijds mijn werkgever, SARA in Amsterdam. Nieuwsgierig?
november 18th, 2011
Ik ben in een kroeg en wil plaatsnemen achter een tafeltje. Maar daar tref ik een tafelpartner die ruzie zoekt. Waarom? In de krant bekijk ik een artikel bekeken terwijl de kroegeeignaar wordt gerold. Het is tijd om verder te gaan. Ik fiets bij Wittevrouwen iets na het Griftpark richting het centrum. Ik vind het te ver fietsen en draai om, om toch maar met de trein te gaan. In de verte hoor ik roepen. Het mijn vriendin K. die me uitnodigt om mij met de auto te brengen.
In mijn huis: ik verbaas me omdat het huis heel anders is dan ik het me herinner. Het is een binnenstadslocatie aan een grachtje. De kamers zijn hoog met hoge ramen, waarvan ik me realiseer dat ik de bediening ervan nog nooit heb uitgeprobeerd. Via een ingenieus systeem van katrollen werkt het wonderwel. Maar het blijft tochten. De inrichting van het appartement is avant gardistisch modern. Wat is dat geluid toch? Hangjongeren die luide muziek maken? Nee, er staat een dweilorkest op de kades van het grachtje waar mijn appartement op uitkijkt.
oktober 21st, 2011
Na een paar korte uurtjes slaap is het reveille al. Door een donker en leeg Entebbe worden we naar het vliegveld gebracht. Daar moeten we nog een behoorlijke tijd wachten totdat we kunnen inchecken voor de vlucht naar Londen. Als het dan eindelijk zover is, krijgen we een brief uitgereikt waarin wederom een vertraging wordt aangekondigd. Geen 24 uur deze keer gelukkig. We zullen die vrijdag dus nog terugkeren in Nederland.
’s Avonds laat op Schiphol is iedereen wel aan het einde van z’n Latijn. Op de vraag van de afhalers hoe het was geweest volgen wat lauwe kreten “indrukwekkend, intensief etc.” maar de lichtjes gaan allemaal uit. Het duurt nog wel een paar dagen voordat iedereen weer ‘geland’ is. En zo sluiten we een mooi en heel bijzonder in Oeganda af.
