Commotie op school
juni 13th, 2010Ken je dat? Ben je een dag druk geweest, wil je even checken of er nog iemand gebeld heeft, graaien in je tas… ben ik mijn mobieltje vergeten?
Het overkomt me niet vaak en zeker niet in het buitenland, want dan ben ik extra alert op het al, dan niet meenemen van spullen. Maar eergisteren grabbelde ik dan toch vergeefs in mijn rugzak toen we op weg waren naar huis met de schoolbus van CREA. Kan gebeuren. Thuisgekomen bleek dat het mobieltje er niet lag… Als we mijn Indiaase nummer belden, kregen we een mededeling dat het toestel niet bereikbaar was, terwijl het zeker weten aan stond. Da’s raar… Helaas bleek al snel dat ik het mobieltje in de school moest zijn kwijtgeraakt. En hoe vervelend ook, het begon er meer en meer op te lijken dat iemand in mijn tas had gerommeld.
Elke schooldag bij CREA begint met een ‘assembly’, een gezamenlijke openingsceremonie. Het volkslied wordt gezongen, er worden mededelingen voorgelezen en de leerlingen doen wat gymnastiekoefeningen om de bloedstroom op gang te brengen. Maar gisteren kwam er ineens de mededeling van de hoofdonderwijzeres dat de GSM van ‘uncle’ was verdwenen. En ineens wat het stil in de assembly. Op het verzoek aan de dader om zich te melden reageerde niemand. En even later ging iedereen in mineur aan de slag.
Zoveel commotie om een mobieltje… ik schaamde me een beetje. Een prepay-pakket in India is spotgoedkoop en ik had speciaal hiervoor een oud toestel van huis meegenomen. Maar uiteraard ging het niet om de waarde van het toestel, maar om de goede naam van de school. In de loop van de dag kwamen verschillende leerlingen me opzoeken om te vragen of het toestel al terecht was. Als ware Sherlock Holmen bedachten sommigen theorieën over de verdwijning. Ik hoorde zelfs dat de leerlingen met de pet rond wilden gaan om een nieuw mobieltje voor me te kopen.
En daarom ben ik blij dat het toestel terecht is… maar helaas bleek ‘ie wel gepikt. Een chauffeur van een schoolbus vond ‘m weggestopt achter een kussen in het bagagerek. Tsja… We hopen dat de dader nog boven water komt, zodat we er een nuttige levensles aan kunnen koppelen. Voor CREA school betekent dit het einde van de periode van onschuld. Christie, de hoofdonderwijzeres, heeft altijd de deur van haar kantoor open. Haar handtas (met portemonnaie en mobieltje) laat ze daar gewoon achter als ze elders in de school is. Maar vanuit diezelfde kamer is mijn mobieltje uit mijn rugzak gepakt. CREA School, welkom in het echte leven.
PS: ik denk geen haartje minder over de leerlingen van de school. Het zijn fijne jonge mensen! Maar zoals nu pijnlijk blijkt, zit er overal wel een rot appeltje tussen.